Η πολιτισμική ανάπτυξη όμως της Βαρκελώνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με την ξεχωριστή ιδιοφυΐα του Γκαουντί. Ο Γκαουντί υπήρξε ένας άνθρωπος ιδιόρρυθμος, παράδοξος, αντιφατικός και ταυτόχρονα παραδοσιακός. Ήταν ένας καλλιτέχνης που μόνο οριακά θα μπορούσε να ενταχθεί σε σχολές και κινήματα.
Η μοναδικότητά του έχει να κάνει με την τόλμη του να προχωρήσει μία έκφραση που δεν είχε προηγούμενο και να μην βρίσκει αποδέκτες των μηνυμάτων του. Για πολλά χρόνια, μόνο μια ελίτ εκτιμούσε τα κτίρια του. Στέκονταν στην αισθητική ανάγνωση με εργαλείο τη συμβατική αντίληψη της αρχιτεκτονικής. Δεν έβλεπαν την ειρωνεία, το παιχνίδι και την εξύψωση στο μη ρεαλιστικό.
Σήμερα οι τουρίστες σχηματίζουν ουρές έξω από την Casa Mila. Η Sagrada Familia είναι ταυτόσημη με τον ουρανό της Βαρκελώνης, το πάρκο Guell είναι το πάρκο που αντιπροσωπεύει την καταλανική φαντασία, ενώ η περίφημη Casa Batllo μοιάζει με ένα πελώριο γλυπτό. Ο Γκαουντί είναι για πολλούς ένα κεφάλαιο που αποδίδει σε χρήμα και κύρος για τη Βαρκελώνη. Άλλωστε ήταν αυτός που θέλησε να δείξει στον κόσμο το νέο πρόσωπο της Βαρκελώνης, το πρόσωπο μιας μοντέρνας, βιομηχανικής μεγαλούπολης.
